Harald verblijft voor het tweede jaar op rij in Hostel Roots in Tilburg. Het contrast met vorig jaar is groot, vertelde hij eerder al tegen Brabants Dagblad. Toen was het er vanwege corona rustig. Zo rustig dat Harald een privékamer had, met eigen badkamer. Daarvoor betaalde hij 600 euro per maand. Dit jaar verblijft hij in een dorm, die hij deelt met acht tot tien anderen. Voor een stapelbed en gedeelde badkamer betaalt de tweedejaarsstudent Onderneming & Innovatie 800 euro per maand.

‘Dutch only’

Nog steeds lukt het hem niet een studentenkamer te vinden. De concurrentie is simpelweg te groot. Hij zit in elf Facebookgroepen voor mensen die kamers zoeken. “Daar worden best vaak nieuwe kamers geplaatst”, merkt Harald. “Maar je moet enorm snel zijn. Er reageren zo veel mensen. Voor je het weet, is de kamer alweer vergeven.”

Hij heeft nog geluk dat hij Nederlands spreekt, denkt de Vlaming. Boven veel advertenties staat ‘Dutch only’. Dat ervoer ook Irmak Tankurt uit Turkije. Ze is derdejaars psychologiestudent aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). De eerste twee jaar dat ze in Nederland studeerde, had ze studentenhuisvesting via de universiteit. “Normaal gesproken biedt de universiteit dat maar één jaar aan”, legt Irmak uit, “maar vanwege corona werd mijn contract met een jaar verlengd.”

Hoge inkomenseisen

De psychologiestudent had verwacht dat het in haar derde jaar makkelijker zou zijn een kamer te vinden. Ze kende de huizenmarkt inmiddels en sprak de taal een beetje. “Nou, dat had ik verkeerd ingeschat. In eerste instantie zocht ik samen met een Turkse vriend. We reageerden op honderden huizen. Meestal kregen we niet eens reactie. Dat vond ik het ergste. Het eeuwige wachten, en niet weten waar je aan toe bent.”

Omdat de twee nog studeerden, liepen ze vaak vast op de inkomenseisen. Irmak: “Een inkomenseis van vier keer de huur is in Amsterdam normaal. Dat is toch onmogelijk als student?” Ook gelden er wachtlijsten voor veel studentenwoningen. “Nederlandse studenten kunnen daarop anticiperen en zich jaren van tevoren inschrijven. Maar ik had geen idee dat dat nodig was, toen ik nog in Turkije woonde.”

Bezwaard voelen

Tijdens de zomermaanden sliep Irmak bij een vriend op de bank. “Daar had ik geluk mee. Met zo’n 150 anderen zit ik in een Whatsappgroep voor homeless UVA students. Veel eerstejaars die ik spreek, verblijven in een hostel of op de camping. Ik kan me niet eens voorstellen hoeveel stress zij moeten voelen.” Hoewel Irmak wist dat ze hartstikke welkom was bij haar vriend, voelde ze zich soms wel bezwaard. “Al mijn spullen stonden ook in zijn appartement.”

Voordelen van een hostel

Haralds back-upplan was om via een studentenvereniging een kamer te vinden. Hij meldde zich aan, deed mee met de ontgroening, maar werd helaas niet uitgekozen voor een dispuutshuis. In mei heeft hij een nieuwe kans. “Veel leden hebben een voorkeur voor Nederlanders als huisgenoten. En voor mensen die ze via via kennen.”

Zelf vindt hij dat soms moeilijk te begrijpen. Een van de grote voordelen van zijn hostelverblijf is voor hem dat hij mensen van over de hele wereld leert kennen. “Het is een goede kans om te netwerken, je leert de wereld kennen vanuit je living room en komt uit je comfortzone. En het is natuurlijk ook vaak heel gezellig.”

Weinig privacy

Heeft hij weleens overwogen er nog een jaar aan te plakken? “Poeh, dat zou ik wel pittig vinden. Ik ben een open persoon, maar heb ook ruimte voor mezelf nodig. Ik kijk ernaar uit om weer een eigen leven leiden. Met mijn eigen routine. En een eigen douche!” Ook mist Harald een keuken om te koken, want die is er niet in het hostel.

Op het hoogtepunt in september verbleven er zo’n tachtig studenten in Hostel Roots. “Dat was leuk, maar ook chaotisch. Soms moest ik gedurende de week veranderen van kamer. Best veel gedoe.” Al scheelt het nog dat hij in het weekend teruggaat naar zijn ouders in België. En een auto heeft, waar hij een deel van zijn spullen kan laten.

Last van schouders

Irmak heeft inmiddels een kamer gevonden, samen met een andere internationale student uit de Whatsappgroep en een Nederlandse student. “Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat dat het verschil maakte. Ik ben naar meer dan 35 bezichtigingen geweest, zonder succes. Het moment dat ik een Nederlandse huisgenoot had, kreeg ik een appartement.”

Er is een last van haar schouders gevallen. Het contract geldt voor minimaal een jaar. “Ik ben echt blij. Ik was minimaal een uur per dag kwijt aan het zoeken naar een kamer en had er slapeloze nachten van.”

Verantwoordelijkheid universiteit

Haar familie in Turkije begrijpt weinig van de situatie. In Istanbul is het ook lastig om een goedkoop appartement te vinden, maar niet zó moeilijk als in Nederland. “En Turkse universiteiten bieden eigen accommodatie aan voor studenten. De UvA heeft alleen contracten met privé-aanbieders. Dat moet anders.” Irmak is ambassadeur voor internationale studenten en bezoekt seminars over het studentenkamertekort. Daar deelt ze haar ervaring en pleit ze voor een betere aanpak van het probleem.

Ook Harald vindt dat zijn universiteit meer moet doen aan het woonprobleem. “Tilburg University heeft zich de laatste jaren geprofileerd als internationale universiteit. En zelfs de naam veranderd in het Engels. Maar vervolgens schoot de universiteit wel tekort in het aanbieden van slaapplekken. Die moeten we zelf maar vinden.”

Hoopvol

Volgens Harald had de universiteit vooraf duidelijker moeten communiceren hoe groot het tekort was. Bijvoorbeeld door een bericht op de website te zetten. Zodat studenten weten wat ze kunnen verwachten.

Had hij dan een andere keuze gemaakt? “Nee, dat niet. Ik vind de studie geweldig, net als de campus. Nu alleen die kamer nog. Maar ook dat lukt uiteindelijk wel. Het is ook een kwestie van geluk hebben.” Na twee jaar kan hij niet wachten om de stad – en haar locals – eindelijk écht te leren kennen.

Door: Nationale Onderwijsgids / Bente Schreurs